Marianne Zwagerman schrijft voor ieder nummer van VLOT een column over haar leven als waterbewoner. Dit keer over natuurschoon en verslaving.
Tekst Marianne Zwagerman
Mijn buurman heeft een tv. Voor de gemiddelde Nederlander zal dat geen schokkende mededeling zijn, want we staren uren per dag naar de beeldbuis. Onze verslaving aan media neemt elk jaar verder toe. Een groot deel van onze tijd kijken we niet meer naar mensen, de natuur of naar de weg voor ons terwijl we autorijden, maar op een schermpje. We riskeren liever een boete of een ongeluk dan het missen van een like of swipe. Bij een concert kijken we via het kleine beeld op onze smartphone naar de band op het podium. Was iets voorheen pas echt als je het met eigen ogen had gezien, nu telt het alleen als je honderden mensen op je Facebook Live laat meekijken naar wat er zich voor jouw neus afspeelt. We hebben geen tijd meer om een boek of krant te lezen, want we kijken Netflix.
Ik ben geen gemiddelde Nederlander, ik ben waterwoner. Mijn buurman is dat ook – zijn boot ligt aan de volgende meerpaal. Zijn uitzicht is net zo prachtig als dat van mij. We kijken uit op het mooiste watersportgebied van de Randstad. Waar de lucht soms strakblauw en soms alle tinten grijs is. Waar de zon ondergaat met de meest spectaculaire pastels of in een diepe oranje gloed. Waar zeilboten, suppende bikinimeisjes en waterskiërs voorbijkomen. Waar vissers enorme snoeken uit het water tillen. Waar trotse zwanen hun grijze fluffy jonkies geduldig leren foerageren. Mijn buurman ziet dat niet, want hij kijkt tv.
Voordat ik bootbewoner werd was ik boerin. Mijn boerderij stond midden in een beschermd natuurgebied. Ik weet dus hoe het is om een oneindige horizon te zien vanaf mijn terras. Ik weet hoe mooi een zonsondergang is als er geen gebouwen tussen jou en de zon staan. En toch zie ik pas echt hoe mooi Moeder Aarde is sinds ik op een boot woon. Nu weet ik pas dat geen zonsondergang hetzelfde is en dus wil ik er nooit meer een missen. Ik kajak aan het einde van de middag of in de avond terug naar mijn woonboot over de gouden loper die de zakkende zon over de plas uitrolt. Ik wandel naar het einde van de dijk, waar de zon ongehinderd in het water zakt. Elke dag weer ben ik overrompeld. Waarom zag ik nooit eerder hoe bijzonder dit is? Alleen op het water zie je de show die de zon, de maan en de aarde dagelijks voor ons opvoeren in alle hevigheid.
Als ik terugloop over de dijk zie ik mijn dorpsgenootjes op de bank zitten. Zij misten het natuurspektakel, want ze keken tv. Ze wonen net zo mooi als ik; ze hoefden alleen maar uit het raam te kijken om te zien wat ik zag. Wat in hemelsnaam kan er toch op het scherm zijn dat urgenter en mooier is dan de zon en het water? Terug op mijn boot check ik hoeveel likes ik kreeg voor mijn #sundownfoto op Instagram. Want ja, ik zag het ook via een schermpje. #verslaafd
Marianne Zwagerman is schrijver, columnist, spreker, dagvoorzitter én waterbewoner.
