Marianne Zwagerman schrijft voor ieder nummer van VLOT een column over haar leven als waterbewoner. Dit keer over angst en moedig leven.
Tekst Marianne Zwagerman
Ik ben bang. Ik zou willen dat het niet zo was, maar ik ben laf geboren. Bang voor mensen, bang voor diepe zeeën, bang voor hoge bergen, bang voor eten dat ik niet ken, bang voor culturen die ik niet begrijp. Ik vecht dagelijks tegen kleinhartigheid. Want ik wil niet bang zijn. Angst zet de rem op je leven.
De eerste 39 jaar vergat ik te leven omdat ik liever in mijn veilige coconnetje bleef. Er waren zoveel dingen die ik had willen doen maar niet deed omdat ik niet durfde. Niet eens heel grote dingen – geen zaken voor op een bucketlist. Gewoon: dansen op het strand alsof er niemand naar me kijkt. Reizen in mijn eentje, naar Brazilië of Colombia. Zeilen op de oceaan. Een kroeg in lopen en een praatje maken met een onbekende. Dingen die je gewoon kunt doen als je besluit om moedig te zijn. Want net als geluk is moed geen keuze, maar wel een besluit.
Op mijn veertigste besloot ik om voortaan moedig te leven. Niet meer van opzij, maar er middenin. Schaamteloos en onverschrokken, dat werd mijn nieuwe doel. Want ik wilde geen compromissen meer sluiten met mijn dromen. Ik luisterde naar Bruce Springsteen. Dat deed ik ook al toen ik nog bang was, want luisteren naar Bruce Springsteen is altijd een goed idee. ‘It’s a town full of losers, I’m pulling out of here to win,’ schreeuwde hij tegen me op het veld van Pinkpop. ‘Dat is een goed idee, Bruce. Ik ga met je mee als ik durf,’ fluisterde ik terug. Maar hoe doe je dat, niet meer bang zijn? Hoe word je een moedig mens? En kan iedereen het? Is het voor mij ook weggelegd? ‘Heroes get made,’ zingt Bruce. Dat is bemoedigend, maar ik wil niet eens een held zijn. Gewoon een beetje minder bang zou al fijn zijn.
Mensen vragen vaak: ‘Wat is het ergste wat je kan overkomen?’ Maar zo werkt angst niet. Als je met ratio kon winnen van lafheid was ik allang wereldkampioen. Angst heb je vooral voor dingen die je waarschijnlijk nooit zullen overkomen. Dat weet je wel, maar je voelt het niet. Zo ben ik bang voor spinnen. Al mijn hele leven. Niet een beetje bang, nee, doodsbang. Ik heb mijn auto op de snelweg weleens bijna platgereden omdat er een spin naar beneden kwam zakken, recht voor mijn neus.
En toen kocht ik een boot. Waarom willen alle spinnen op een boot wonen? Ik spoot mijn boot in met anti-spin, maar het leek wel alsof ze zich met elke spuit vermenigvuldigden. Al in mijn eerste zomer als waterwoner kreeg ik een spinnenoverdosis. Spinnen onder de douche, spinnen in mijn kledingkast, spinnen op mijn hoofdkussen. Een stofzuiger vol spinnen, maar zodra ik me omdraaide zaten er alweer tien. En nu ben ik niet meer bang. Angst is als een spier die je kunt trainen. Een held zal ik nooit worden, maar mijn boot hielp me wel over mijn spinnenangst heen.
Marianne Zwagerman is schrijver, columnist, spreker, dagvoorzitter én waterbewoner.
