Paul en ik hebben al jaren een droom: we willen samen met onze kids de wereld ontdekken. Door een compleet nieuwe omgeving varen en ons met z’n vijven afvragen: wat is dat voor beest? Wonen de mensen hier ook op het water? Hoe doen ze boodschappen als er geen supermarkten zijn? Exotische dieren, witte stranden, een lekker zonnetje en een rustig windje in de goede richting…
Tekst Cassandra Hensen
‘En nu gaan we!’ Paul schreeuwt het bijna uit – hij is er helemaal klaar mee. En dat snap ik wel, want ik word al weken bezeten door de vraag: wat heeft een mens nodig om te leven? Onze droom wordt eindelijk werkelijkheid, maar wat neem ik mee op de zeilboot en wat laat ik op onze ark? Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik nodig lijk te hebben. Maar Paul ziet onze zeilboot steeds zwaarder worden (en de woonark steeds lichter), dus hij maakt een eind aan het gesleep. We gaan!
Trossen los!
We steken het kanaal over naar Engeland (‘Handschoenen waren toch best handig geweest, schat…’) en wonen ineens op een varende boot! Maar de verantwoordelijkheid begint zwaar op me te drukken. Tot nu toe voelde het vooral als spielerij en vakantie, maar nu is het menens.
Ik slaap een nacht niet en stort me op de voorbereidingen: check, check en dubbelcheck. Alle veiligheidsmiddelen passeren de revue en we doen eindeloos veel boodschappen, voor minstens drie weken op zee. En dan is het zover: we gooien de trossen los. De boot is inmiddels helemaal door de waterlijn gezakt, maar het gaat echt gebeuren: we gaan naar Zuid-Amerika.
Geen kip, maar wel vis
Ik voel een kriebel in mijn maag als we vertrekken: een piepklein aantal vierkante meter boot op een eindeloos grote oceaan. Dagenlang zien we alleen maar zee, zee en nog eens zee. We houden om beurten de wacht en kijken eindeloos veel filmpjes. Er is geen kip op zee – maar wel vis! We vangen een mahi-mahi, een jack en een geelvintonijn, en we zwemmen midden in de oceaan.
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Frans-Guyana
Na twintig dagen op zee is het zover: land in zicht. Een euforisch gevoel bekruipt me als we het enige haventje van Cayenne in Frans-Guyana binnenvaren. We maken onze boot vast aan de steiger en zien het direct aan de wasmachines en koelkasten aan dek van de boten om ons heen: met deze boten wordt niet gevaren, hier wordt op gewoond! Dat is nog eens thuiskomen.
Waterbewoners Paul en Cassandra hebben hun woonboot in Amsterdam tijdelijk verruild voor een varende boot, de catamaran Dappere Dodo. Daarmee zeilen ze rond de wereld, samen met hun kinderen Katie (5), Victor (3) en Lucas (1). Je kunt ze volgen via hun website, Instagram en YouTube – en nu dus ook via vlotmagazine.nl!
Bekijk ook de vlog bij deze blogpost:
