In Waterman m/v portretteren we watermensen met interessante ideeën en bijzondere bezigheden op, aan en in het water. Dit keer: Marja Goud over maritieme geschiedenis, schepen lezen en een bever als buurman.
Tekst Gonneke Bonting
Naam: Marja Goud (38)
Werk: informatiespecialist bibliotheek Het Scheepvaartmuseum Amsterdam
Boot: Hasselteraak Dankbaarheid met opduwer Zeldzaamheid
Woont: met man Eddie (50), dochter Imke (7) en zoon Gerben (4)
Water: Hoge Vaart, Almere
STAGE ‘Dat de scheepvaartgeschiedenis het wereldje is waarin ik wil werken, ontdekte ik toen ik een jaar of achttien was. Ik studeerde aan de Reinwardt Academie in Amsterdam en liep stage bij het Nationaal Reddingmuseum Dorus Rijkers in Den Helder, dat een eigen museumschip heeft, en later bij het Merseyside Maritime Museum in Liverpool.’ VIER MUREN ‘Daar zag ik dat de collecties van scheepvaartmusea niet binnen vier muren blijven. Je ziet maritieme geschiedenis overal om je heen, als je goed kijkt.’ BREED ‘De collectie die ik nu beheer bij Het Scheepvaartmuseum is dan ook heel breed. Er zijn verschrikkelijk veel mooie maritieme boeken, maar ook boeken over woonboten. En er is van alles te vinden over oude scheepvaartfamilies en over de geschiedenis van schepen.’
NETWERK ‘Als informatiespecialist help ik mensen een stapje verder als ze meer willen weten over de geschiedenis van hun schip of plezierboot. Niet alleen hier, in de bibliotheek, maar ook door ze te verwijzen naar een ander museum of de database met gegevens van scheepsmetingen. Een voltreffer waarbij we de bouwtekeningen of het bestek van het schip hebben, is natuurlijk het leukst. Inmiddels heb ik een behoorlijk maritiem netwerk.’ SCHEEPVAARTNEST ‘Toch kom ik niet uit een scheepvaartnest. Hoewel… als je in je stamboom duikt, blijkt iedere familie wel iets maritiems te hebben. Het scheepsgevoel is tijdens mijn studie begonnen en daarna kwam er alleen maar meer bij.’ GRONINGEN ‘Nadat ik in 2001 afstudeerde, ging ik aan het werk bij het Noordelijk Scheepvaartmuseum in Groningen. Ik gaf rondleidingen, organiseerde het educatieve programma en de evenementen en deed de pr van het museum.’
OPDUWER ‘Daar ontmoette ik ook mijn man. Hij troonde me mee naar de historische scheepswerf Wolthuis in Hoogezand-Sappemeer om me zijn opduwer Zeldzaamheid te laten zien, die daar werd gerestaureerd.’ OUDE VAARWEG ‘De opduwer hoorde bij zijn vrachtschip Dankbaarheid, dat ook wel een restauratiebeurt kon gebruiken. Tijdens het cultureel evenement De Watervloot, in 2005, brachten we het schip naar diezelfde scheepswerf. Dat gebeurde langs de route van de oude vrachtvaarweg, het Winschoterdiep. Maar omdat die inmiddels gedempt was, vervoerden we het schip over de weg. Jarenlang zijn we bezig geweest met de restauratie. We kennen nu elk plekje van ons schip.’ LAPJESDEKENS ‘De Dankbaarheid is in 1908 gebouwd als zeilschip. Later is de mast verdwenen en het laadruim vergroot. Soms vraagt iemand wanneer we de mast nou eens terugplaatsen. Maar daarmee zouden we vijftig jaar geschiedenis uitgummen. Schepen zijn lapjesdekens die je kunt lezen. Wij kozen de jaren vijftig als referentiejaar. Daardoor kun je aan boord allerlei details zien die tussen 1908 en de jaren vijftig zijn ontstaan.’
BELASTINGDIENST ‘We gingen pas op de Dankbaarheid wonen nadat ik in Amsterdam ben gaan werken en we daar per direct woonruimte zochten. Stromend water en verwarming aan boord moesten we nog regelen, toen we afmeerden bij een werf in Zaandam. Daarna kwamen we erachter dat we in geen enkel hokje meer pasten. Instanties als de Belastingdienst gingen ons opeens heel anders zien. Toeslagen, kinderbijslag, opvangvergoeding, alles moesten we aanvechten en veroveren. Een leermomentje.’ BEVER ‘Ik denk dat veel woonschipbewoners dat wel herkennen, het moeten veroveren van vanzelfsprekendheden. Inmiddels liggen we alweer een jaar of drie op onze koopligplek in Almere, met een heerlijk steigertje waar de kinderen in het water kunnen hengelen. Er zijn veel vissen, vogels en groen en er woont zelfs een bever.’ VRIJ ‘Met het woonschip varen we niet, met de Zeldzaamheid gaan we samen wel eens op vakantie. Een opduwer is geen gezinsboot. Een kleuter die langs de draaiende motor loopt? Dat is niet veilig. Maar al varen we weinig, toch voelt het wonen op de Dankbaarheid als heel vrij zijn.’
Ben je of ken je een bevlogen waterman of -vrouw? Mail naar redactie@vlotmagazine.nl.
